بازگشت
سرود آزادي
دوکتور بشيرافضلي دوکتور بشيرافضلي

سرود  آزادي

بيا که سر بکشيم  اين  نواي   آزادي        دعاي  خطبه  بخوانيم  براي آزادي

به رستگان ززنجير سرود عرضه کنيم        چنانکه عرضه شود از  نداي آزادي

رويم بسوي رزمگاه نو و جبهه ي نو         که عزم و رزم کنيم از  براي آزادي

خيال جنگ وتعصب زسر برون کنيم         مشامي  تازه کنيم  در هواي آزادي

سرود ما و تو اينبار سرود انسان است         سکوت بيشه شکن با صداي آزادي

به بردگان وطن بين که در لباس سيه          به حيرتند از اين خوش قباي آزادي

به کشتي هيبت  طوفان و باد وباران  است          کجاست ره؟که رود ناخداي آزادي

بيا که زنده کنيم خصلت هاي انساني          که تا بلند  شود  اين  لواي  آزادي

تعصبات جهالت نقيض حريت است           اسير جهل چه  د ا ند  بهاي  آزادي

کبوتران وطن پر زنيد به لا نهء خود            که لا نه هاي شما شد سراي آزادي

بکارخير تلاش کردن ما منزلت است           رسالت من و تست  از بناي آزادي

خلاي بيشه  ندارد مدام  جاويد   باد           پناه  عالم  و   آدم  خداي   آزادي

شنيدي دوش که دوکتور به افضلي ميگفت

شفاي   روح   تو   باشد   دواي   آزادي

هامبورگ1/12/2005

 

اگر من جاي تو بودم

تو اي سازنده اي گيتي جهان باشد ترا والا و انسان کارک دستي

ولي آخر نميــدانــي چه اصلي  است  درون  سينه اي  هســـــتي

چنين  اصلي که   آئينه   است   و  زيبنده  براي   جوهر  انسان

چرا   اين   راز  هستي  را  ز  بنيادش  بدست  خود  بشکستي ؟

اول آدم ز خاک کردي، سپش  او را  ز عرشت  دور  انداختي

مگر  خاک  بني آدم  در آن  دنيا  نبود  يا  دست کم  داشتي؟

و  يا   او   را  سزاوار  جلالت   کوچک   و  ناچيز   پنداشتي؟

به چي مشکل چنين  پيکر  ز خاک عرش خود يکبار تراشيدي

سپس صد  اتهام  را  بر سر  يک  توته اي  از  خاک  انباشتي

خدا هستي؟ کجا هستي؟ اگر هستي   بهشتت  را  چرا  بستي ؟

فقط  از خاطر  آدم  چنين   شهکار  کردي  و چنين  سختي ؟

ز حوران  تا  به  غلمان  بهشتي  را  براي  او    روا   کــــردي

شراب    انتهور  ساختي   و   خو د     مشغول  و    ســر مستي

ز داود تا  به عيسي  وز محـــــــــمد  تا  به    موسي  کريم الله

صحايف عرضه کردي ليک ، ز بودا شاکر و مرهون  زردشتي

ندانستي در  اين  دنيا ي پر غوغا  چها  کردند  و  پس   رفتند

به يکسو دست سرمايه  به  آنسوي  دگر غربت چقدر پوچي و پستي

اگر من جاي  تو  بودم   اول  آدم  ز خون   خود    ميساختم

ســپس  او  را  بجاي آدم  عادي   بخود    اولاد   پنــــداشتي

درآنوقت چون درون  قلب و روحت  اين  احساس  پدري   داشتي

دفاع از توته اي قلبت همين است چون دفاع  ا ز خويش  برخا ستي

به  اين  قتل  و   قتال  و  شيوه اي  گردن    بريدن هـا

اصدار حکم ميکردي و آنجا يک   خط   بطلا ن   ميگذاشتي

منم  انسان  رنجديده   ندانم   راز  دل  با  کي    بگـــشايـــم

بجز تو اي خداوندا  ببخشا< افضلي> را از گنهکاري و  بد مســتي

 

3/11/2006 هامبورگ

 

 


April 8th, 2007


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
شعر،ادب و عرفان